Zo nu en dan, met de regelmaat van een onregelmatige klok, schrijf ik een blogje. Die komen hier terecht.
Moeder
10 november 2024
Soms gaan de dingen in het leven niet bepaald zoals je ze hebt gepland. Zo is het gekomen dat wijlen mijn moeder haar laatste levensjaren doorgebracht heeft in Friesland. Eerst in het pittoreske dorpje Aldeboarn en later, vlak na dat mijn stiefvader Gerard overleed, in een zorgappartement in het niet minder fraaie Akkrum. Op zich allemaal geen probleem, maar voor mij is Friesland redelijk ver weg. Daarom kon ik haar niet zo vaak bezoeken als ik eigenlijk wilde.
En dat vond ik erg jammer en soms ook wel frustrerend. Want daardoor kon ik haar ook niet de aandacht geven die zij verdiende. En dat schuldgevoel werd alleen maar verergerd, omdat mijn moeder een vorm van Alzheimer had, waardoor ik haar bij ieder bezoek steeds weer een stukje meer kwijt raakte. Reden genoeg om haar vaak prettig te verrassen. Zo heb ik haar een keer verwend door haar -samen met mijn soulmaatje- te voorzien van een compleet nieuwe garderobe. Dit soort dagen waren altijd positief emotioneel en vooral erg leuk.
Als kerstcadeau in 2019 had ik echt iets leuks in petto. Zelf had moeder geen rijbewijs, maar ze vond het altijd prachtig om zichzelf flinke stukken in een auto te laten rijden langs mooie binnendoor weggetjes om zo van de omgeving te kunnen genieten. Vele kilometers heb ik zo met haar af mogen leggen langs ’s Heeren wegen.
Sinds 2017 ben ik limousinechauffeur, maar omdat moeder zover weg woonde, heeft zij mij nooit als zodanig kunnen aanschouwen. Van mijn leuke beroep wist ze dus alleen maar van de verhalen die ik haar er over vertelde. Dat bracht mij op het idee om haar rond Kerstmis 2019 te verrassen met rondrit een of twee uurtjes in een mooie crèmekleurige limousine. Een van haar lievelingskleuren. Ik kon tegen brandstofkosten zo’n limo mee krijgen van mijn werkgever en natuurlijk nam ik mijn soulmaatje ook mee. De limo was groot genoeg, dus er kon ook een verzorgende van de zorgvoorziening mee en de rollator of rolstoel paste ruimschoots achterin de kofferbak. De limo zou uiteraard ook worden voorzien van champagne en enkele Kerst gerelateerde versnaperingen. Dat niet alleen; om haar flink in het zonnetje te willen zetten was ook een lokale fanfare en een reporter van het plaatselijke sufferdje uitgenodigd. Al met al zou het een leuke dag worden. Dat was de bedoeling en ik keek er ontzettend naar uit.
Echter, begin november 2019, net toen ik ‘s morgens het kantoor van mijn andere werkgever wilde binnengaan -ik was toen tevens parttime klantadviseur bij een incassobureau-, kreeg ik een verontrustend telefoontje van de huisarts van moeder. Moeder had een stevige griep opgelopen en zou daar naar aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet doorheen komen. Hij adviseerde mij dringend om naar Akkrum te komen, zodat ik afscheid van haar kon nemen. Met mijn werkplek in zicht heb ik mij omgedraaid en ben ik samen met mijn maatje, die daarvoor speciaal alles van dat moment heeft losgelaten, naar Friesland afgereisd. Daar zijn we wezen logeren en hebben moeder in haar allerlaatste uren, in God’s gratie, naar de andere kant mogen begeleiden.
Op 10 november 2019 is mijn moeder in alle vroegte vredig overgevaren naar de eeuwigheid. En in plaats van een crèmekleurige limousine kwam er op 14 november speciaal voor haar een verlengde grijze Mercedes met vijfde deur voorrijden om haar naar haar laatste fysieke bestemming te rijden. De fanfare werd vervangen door een Spotify playlist met haar favoriete muziek, en het persbericht door een rouwkaart.
Daarom lieve lezers: carpe diem, morgen kan alles over zijn.
Ode aan Vriendelijkheid
13 mei 2024
In onze vaak haastige levens raken we gemakkelijk verstrikt in onze eigen beslommeringen en vergeten we soms de eenvoudige, maar krachtige impact van vriendelijkheid. Het zijn de kleine gebaren die ons eraan herinneren dat menselijkheid en verbondenheid nog steeds springlevend zijn.
Sinds ik enkele jaren geleden via een zware operatie een deel van mijn aorta heb laten vervangen, ontdekte ik hoeveel ik meer waarde ben gaan hechten aan de kleine geneugten van het leven.
Vandaag was een broeierige dag waarop eigenlijk niks volgens plan ging en liep ik met twee zware boodschappentassen vanaf mijn auto naar de lifthal in de flat waar ik woon. Vermoeid en bezweet stapte ik in de lift. Een medepassagier zag mijn vermoeidheid en drukte zonder aarzelen op de knop voor mijn verdieping. Het was een eenvoudige daad van hulpvaardigheid die mijn last lichter maakte en mijn dag opfleurde. Deze belangeloze kleine handeling van een medemens veranderde op een positieve manier mijn humeur.
Dit voorval staat niet op zichzelf. Overal om ons heen zijn er momenten van vriendelijkheid die onze wereld een beetje mooier maken. Het is de buurman die de stoep veegt zonder iets terug te verwachten, de collega die een luisterend oor biedt wanneer je het nodig hebt, of de vreemdeling die je een oprechte glimlach schenkt op een drukke straat.
In een tijd waarin het nieuws vaak wordt gedomineerd door negativiteit en verdeeldheid, zijn deze kleine daden van vriendelijkheid als lichtpuntjes in de duisternis. Ze herinneren ons eraan dat we allemaal deel uitmaken van dezelfde menselijke familie, en dat vriendelijkheid de taal is die we allemaal begrijpen.
Laten we daarom de kracht van kleine gebaren koesteren en verspreiden. Laten we onze medemens behandelen met dezelfde vriendelijkheid en compassie die we zelf ook graag ontvangen. Want in deze kleine momenten schuilt de echte schoonheid van het menselijk zijn. Verander de wereld en begin bij jezelf!
De gigantische sushi
6 mei 2024
Een verhaaltje voor het slapen gaan.
Naar een idee van Raimond Bos, geschreven door Raymond Robart.
Opgedragen aan mijn vader.
6 mei 2024
Eens, in een ver land, waar de geuren van exotische kruiden de lucht vulden en de kleuren van de markten de straten versierden, lag een rustig dorpje aan de oever van een kabbelende rivier. In dit dorpje, genaamd Sushimura, leefden de mensen in harmonie met de natuur en hun eigen creaties. Het was een plek waar dromen en fantasieën tot leven leken te komen.
Nu, in dit dorpje, was er een legende over een gigantische sushi. Niet zomaar een sushi, maar een sushi zo groot dat het de hele stad leek te overschaduwen wanneer het door de straten bewoog. Deze sushi stond bekend als het 'Gigantische Sushimonster'.
Het Gigantische Sushimonster was het spookverhaal dat moeders aan hun kinderen vertelden om hen binnen te houden wanneer de avond viel. Ze fluisterden over zijn angstaanjagende verschijning, met sushirijst zo wit als de maan en zeewier dat kronkelde als armen die naar je uitstaken.
Zijn ogen waren als glimmende kaviaarparels en zijn mond opende als een donkere afgrond, klaar om alles in één hap te verorberen. Maar wat de mensen niet wisten, was dat het Gigantische Sushimonster eigenlijk geen monster was, maar een vriendelijke ziel die verlangde naar gezelschap. Diep onder de grond, in een geheime grot, leefde de sushi in eenzaamheid, verlangend naar menselijk contact. Op een warme zomernacht, toen de maan hoog aan de hemel stond en de sterren fonkelden als diamanten, besloot een moedige jongen genaamd Hiro op onderzoek uit te gaan. Hij had genoeg gehoord over de legende van het Gigantische Sushimonster en was vastberaden om de waarheid te achterhalen. Met een lantaarn in zijn hand en zijn hart bonzend van opwinding en angst, begaf Hiro zich naar de rand van het dorp, waar de geheimzinnige grot verborgen lag. Toen hij de ingang bereikte, aarzelde hij even, maar zijn nieuwsgierigheid overwon zijn angst en hij stapte moedig naar binnen. Diep in de duisternis ontdekte Hiro het Gigantische Sushimonster, rustend op een bed van zeewier en omringd door een aura van mysterie. De sushi keek Hiro met grote, vriendelijke ogen aan en glimlachte op zijn eigen unieke manier. "Wie ben jij, dappere reiziger?" vroeg de sushi met een zachte stem, die klonk als een briesje door de bladeren. "Ik ben Hiro," antwoordde de jongen, zijn stem trillend van opwinding. "Ik wilde je ontmoeten, om te zien of je echt zo angstaanjagend bent als iedereen zegt." Het Gigantische Sushimonster glimlachte opnieuw en schudde zijn hoofd. "Ik ben geen monster, Hiro. Ik ben slechts een eenzame sushi, verlangend naar gezelschap en vriendschap." Hiro keek verbaasd naar de vriendelijke reus voor hem. Hij had nooit gedacht dat de legende van het Gigantische Sushimonster zo anders zou zijn dan hij had verwacht. "Zou je... zou je vrienden willen worden?" vroeg Hiro aarzelend. De sushi straalde van blijdschap. "Niets zou me gelukkiger maken," antwoordde hij oprecht.
En zo begon een onverwachte vriendschap tussen Hiro en het Gigantische Sushimonster. Ze deelden verhalen, lachten samen en genoten van elkaars gezelschap. Langzaamaan begonnen de mensen in het dorp te begrijpen dat het Gigantische Sushimonster geen bedreiging was, maar een vriendelijke ziel die verlangde naar menselijk contact. De legende van het Gigantische Sushimonster werd herschreven, van een angstaanjagend verhaal tot een hartverwarmend sprookje over vriendschap en acceptatie. En in het rustige dorpje Sushimura leefden Hiro en het Gigantische Sushimonster nog lang en gelukkig, omringd door de liefde en vriendschap van de mensen om hen heen.
De ansichtkaart (Taxikronkel).
Deze blog komt uit de zomer van 2014, toen ik werkzaam was als WMO-taxichauffeur.
De foto is gemaakt met AI en iedere gelijkenis berust dan ook op puur toeval.
Een van onze vaste klanten, die ik vandaag weer mocht vervoeren, is een aardige, bejaarde hippie. Ergens in zijn leven moet er iets mis zijn gegaan, want hij woont in een psychiatrisch ziekenhuis. Vandaag mocht ik hem ophalen van een coffeeshop ergens in Haarlem. Hij ziet er altijd nogal onverzorgd uit. Wilde grijze haren en een idem baard die nog nooit met een schaar of trimmer heeft kennis gemaakt. Zijn polsen hangen vol met kettinkjes in allerlei kleuren die allemaal iets betekenen. Om zijn hals zit een ketting waaraan drie horloges hangen. Ook dat zal ongetwijfeld een mij volkomen onduidelijke betekenis hebben. Vandaag was hij erg blij. Niet alleen omdat hij nog drie joints en ook nog geld over had, maar vooral omdat hij bij het plaatselijk antiquariaat een oude wenskaart had gescoord. "Prettige feestdagen" stond er op. Hij was er reuze enthousiast over. Mooie kleuren blauw, groen en wit, en er stond ook nog een hondje op.
"Is deze voor je verzameling?", vroeg ik belangstellend. Hij antwoordde ontkennend. Deze kaart was zo mooi, dat hij hem aan de dokter wilde geven. Dat had hij wel verdiend. Maar is prettige feestdagen wensen niet een beetje voorbarig, vroeg ik hem. Nee hoor, zei hij. Ik mocht hem afzetten bij het bankje voor de ingang. Want hij wilde nog even lekker in het zomerzonnetje een of twee jointjes roken. Soms ben ik wel eens jaloers op mensen die zo gemakkelijk van iedere dag een probleemloze feestdag maken. Deze meneer moet wel erg gelukkig zijn. Zo zouden we het eigenlijk allemaal moeten doen. Prettige feestdagen iedereen!